งานหนังกับงานมีดเป็นของคู่กัน การตัดหนังต้องใช้มีดคมๆ จะได้ไม่เปลืองแรง ถ้าเจอมีดไม่คมตัดไม่กี่ชิ้น ใช้แรงเยอะนิ้อาจจะล็อคได้ โดยเฉพาะการตัดหนังด้วยคัทเตอร์ ซึ่งการจับมีดคัทเตอร์จะจับเหมือนจับปากกาการจับแบบนี้ต้องทิ้งน้ำหนักที่นิ้วมือ ออกแรงกดที่นิ้วมือ จะดีกว่าไหม ถ้าเรามีมีดที่สามารถทำให้ทิ้งน้ำหนักที่ไปที่ข้อมือได้ ลองอ่านบทความการทำมีดจากน้าแมว หรือในเฟสบุ๊คชื่อมีดแมวโหล อ่านบทความกว่าจะได้มีดตัดหนัง1เล่ม ใช้วิธีการทำแบบโบราณไม่ใช้เครื่องจักรในการตัด ติดตามอ่านได้เลยครับ

อย่าหยุดยั้ง

 วันนี้มีมีดมาให้ดูเล่มนึงครับผม มีดตัดหนังหรือมีดช่างหนัง เฉพาะมีดก็แปลกอยู่แล้ว คมมีดก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ การลับมีดแบบนี้ก็ใช้วิธีที่แปลกไม่แพ้กัน แต่ที่ตั้งใจให้ดูจริงๆคือวิธีหรือความทุ่มเทที่กว่าผมจะได้มันมา

ผมออกแบบมีดเล่มนี้ในกระดาษนะครับ ปรกติก็ไม่ได้ทำหรอกครับมีดแบบนี้ ออกแบบแล้วเลือกเหล็กอย่างดี เลือกไม้อย่างดี แล้วก็เริ่มทำ ชิ้นแรกก็เหลวไม่เป็นท่าครับเพราะคำนวณเนื้อเหล็กไม่ถูก เป็นความผิดพลาดหรือล้มเหลวขั้นที่หนึ่ง

ไม่เป็นไรครับผม เช็ดน้ำตาซะแล้วก็เริ่มกันใหม่ ผมหาเหล็ก SK5 ชิ้นใหญ่กว่านั้นมาได้ โยนความผิดให้เหล็กชิ้นเล็กไป ที่ทำไม่สำเร็จอันที่แล้ว เอิ้ก เอิ้ก อันใหม่กะระยะใหม่ ก็ไม่ยากเพราะเคยทำมาแล้วอันนึง

คราวนี้ได้ใบมีดที่สวยงาม ไม่มีส่วนบกพร่องใดๆ ตียากเหมือนกันเพราะมันมีความสมมาตรคือโค้งๆเท่าๆกันทั้งสองฝั่ง แผ่ออกมาเหมือนเห็ด ด้านซ้ายต้องทำให้เหมือนด้านขวา และฝั่งข้างบนก็ต้องทำให้เหมือนฝั่งข้างล่าง คือต้องให้ใบมีดสี่ส่วน เหมือนๆกัน

พอได้ใบมีดออกมาแล้วก็ตกแต่งนิดหน่อย เตรียมชุบแข็งแบบญี่ปุ่น พอกโคลนอย่างดี ชุบแข็งอย่างดี คุมไฟราวๆ 800 – 820 องศาเซลเซียส แต่การวางเหล็กไม่ค่อยแน่นอนเท่าไหร่นัก คือย้ายแล้วย้ายอีกครับ ให้มันกินไฟเสมอกันดี ก็คิดว่าอุณหภูมิถูกต้อง สีไฟถูกต้อง ระยะเวลาถูกต้อง สารชุบก็ถูกต้อง อุณหภูมิสารชุบหรือการคืนไฟคลายเครียดก็ไม่มีข้อใดผิดพลาด

ชุบออกมาแล้วดันมีรอยร้าวครับ เล็กๆที่เรียกว่าแครก กว่าจะเห็นก็ตอนที่ผมเริ่มขัดหรือลับใบมีดแล้ว

ชีวิตเริ่มพังอีกครั้งนึงครั้งที่สองที่ล้มเหลว ผมเริ่มอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยจะดีนัก ช่วงนั้นชีวิตก็โดนรุมเร้าหลายอย่างเหมือนกันครับ ทั้งทำงานมาก ทั้งทำที่ทำงานหรือโรงงานใหม่ ทั้งเงินไม่มี ทั้งอากาศร้อนสุดๆในรอบหลายปี คือเหนื่อยไปหมด ปัญหาอื่นๆอีกจิปาถะ เล็กๆน้อยๆรวมกันก็มากพอจะสร้างความเศร้าหมองให้จิตวิญญาณ

เอาไงละทีนี้ ทำมีดเล่มเดียวทำสองครั้งพังทั้งคู่ อยู่ไปก็อายกระรอกกระแตที่มากินฝักมะขาม ถ้าทนรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ผมอาจจะทำเซปปูกุ แต่ติดที่ไม่มีเครื่องมือคือมีดตันโตะ ถ้าจะใช้จริงๆก็ต้องทำขึ้นมา คำนวณแล้วต้องใช้ข้าวของและเวลามากกว่าการทำมีดตัดหนังขึ้นมาอีกเล่ม

ผมตัดสินใจทำมีดตัดหนังขึ้นมาอีกเล่มนึงครับ ทำใจดีๆยอมรับทุกอย่าง นอกจากยิ้มให้ตัวเองแล้วผมไม่มีทางเลือกอื่นที่จะต่อสู้กับปัญหานี้ให้ลุล่วงไปได้

ผมทำมันขึ้นมาอีกเล่มเป็นเล่มที่สามและรอบนี้มันสำเร็จ

ผมเองมีชีวิตล้มลุกคลุกคลานมาตลอด เป็นไปในทางไม่ค่อยจะสมหวังเท่าไหร่ ไม่เคยมีอะไรง่าย แม้แต่เรื่องที่คนทั่วไปทำกันง่ายๆอย่างหายใจหรือกินข้าวผมก็ทำไม่ได้ คือมันทำง่ายๆไม่ได้ หลายครั้งผมมีชีวิตอยู่ในสภาพที่อยากจะเรียกว่าเลวร้าย ผมต้องแก้ไขมันทุกปัญหาเริ่มแก้ด้วยการทำใจดีๆแล้วก็ยิ้ม ค่อยๆแก้ค่อยๆทำใหม่ อย่ายอมแพ้ อย่าหยุดยั้ง จะต้องมีซักครั้งที่มันไปได้ราบรื่น ผมเชื่อมาตลอดและยังเชื่อต่อไปอีกว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวก็อยู่ที่นั่นแหละ ก็ชีวิตที่ผ่านมามันแสดงให้เห็นอย่างนั้น แต่ถ้าพยายามเข้าไปอีกนิดคือเข้าไปให้ใกล้ที่สุดแล้วขยับไปอีกสิบฟุต ความสำเร็จมันรออยู่ที่นั่นแน่

ชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม ถึงเต็มไปด้วยทุกข์ก็ยังสวยงาม ชีวิตคนแต่ละคนล้วนแตกต่างกัน บางคนสมหวังบางคนก็ไม่ บางสิ่งบางอย่างที่ประคับประคองอย่างแข็งขันมันก็พร้อมจะพังครืนลงมาได้ง่ายๆ ไม่เป็นไรนะครับ เป็นกำลังใจให้กัน ยิ้มแล้วก็เริ่มกันใหม่ ทำต่อไปเรื่อยๆ อย่าหยุดยั้ง

อย่าหยุดยั้งแต่ก็ขอให้ไปอย่างพอดีๆนะครับอย่าถึงขั้นเลยเถิด เดี๋ยวจะต้องหาเพลงหยุดมันเอาไว้ของอำพล ลำพูนมาฟังแก้อาการอีก เอิ้ก เอิ้ก